DE MAKE-UP COACH II Als jij je goed voelt....

24-1-2019
Ik weet nog als de dag van gister dat ze in het ziekenhuis zeiden; "We zijn er ook voor de ouders, maar als het goed gaat met de kinderen gaat het goed met jou."

Nou als ik ergens nog boos om kan worden is het die uitspraak. Ik ben het er totaal niet mee eens!
Stel je heb griep. Kotsend en zwetend wordt er van je verwacht dat je nog even een marathon gaat lopen. Nou dat is ongeveer vergelijkbaar met wat ik wil zeggen.
Want hoe kun je voor andere zorgen als je zelf niet in orde ben.
Als je zelf niet sterk bent dan kunnen mensen ook niet op je leunen en steunen. Heej ik heb het ook de harde manier moeten leren.

Er is een verschil tussen aan jezelf denken en alleen maar aan jezelf denken. Verwarrend, wacht.
Als je alleen maar aan jezelf denkt dan leef je op een eilandje. Je heb alle ruimte die je wil om de dingen te kunnen doen die jij wil. Er is niemand waar je rekening mee hoeft te houden, je kan doen wat je wil. Mensen kunnen roepen naar je op het eiland maar je draait je om en je hoeft ze niet te horen. Niemand die je tegenspreekt, niemand die in je wegloopt. Fijn!?

Egoïsme is een opvatting of levenshouding waarin een persoon alleen maar denkt om het eigenbelang. Egoïsten stellen hun eigen ik en hun persoonlijke belang boven alles. Natuurlijke instincten en driften van de mens zijn erop gericht om te overleven. Egoïstisch handelen is hier dan ook deels van af te leiden.

Ik zelf ben liever een schiereiland. Op het eiland vind ik rust heb ik het gezellig. Er kunnen mensen langskomen en weer gaan. Ik kan van het eiland af om andere op te zoeken. En als je niet gezellig kan doen op mijn eiland dan lig je zo in het water ;) Maar ik kan ook een hek dicht doen als ik geen zin heb in mensen die op mijn eiland komen....
Aan jezelf denken. Je neemt de tijd om even uit te zieken. Je zegt afspraken af, regelt opvang voor de kinderen. En gaat even 24 uur in bed liggen. Maar doen we dat, nee, mijn collega´s rekenen op mij, mijn klanten, de kinderen, man, het huishouden, de hond....
Ja en hoe denken die als je na twee weken nog steeds snotterend op halve kracht alles doet. Je bent eerder moe en dus geprikkeld. En dus niet heel gezellig...

I know, ik doe het ook niet. Want moeders zijn nooit ziek en die ene collega maakt er zo een bende van dan kan ik maar beter zelf gaan. Maar weet je. En dit komt misschien als een klap;
De wereld draait ook door zonder jou
Nee dat heb je zojuist niet gezegd. Euh… toch wel...
En ik heb ook de harde doorwerk opvoeding gekregen en die geef ik ook door. Ik weet dat mijn huisarts aan het begin van haar carrière zei: 'Waarom blijven jullie Westlanders niet gewoon eens ziek op bed liggen'. Helaas mevrouw de dokter uit de grote stad... wij zijn nu eenmaal een ik ga door volkje. Maar zo heb ik ook geleerd dat het gewoon ook een keer op is. En dan moeten we maar even dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel opzij zetten en de schuldgevoel negeren.

Ik weet nog wel dat ik ´te ziek´ was om naar school te gaan. En de bioscoop mijn medicijn was :)
Maar dat is totaal anders want dan ben je niet ziek. En dan mag je schuldgevoel hebben. Als je echt niet lekker bent denk dan gewoon aan jezelf. Hoe verantwoord ben je dan bezig. Met je misselijke hoofd naast je collega staan die de volgende dag wel gewoon ziek thuis is, want je heb haar aangestoken. Met 40 graden koorts in de auto stappen, nee dat is een goed idee. In dat opzicht benijd ik de mannen griep wel. Die kunnen gewoon in bed blijven.

Maar neem eens een vrije dag!
Je werkt hard, je staat voor iedereen klaar. Nou dan verdien je toch gewoon een cadeautje. En ja dat geven we aan onszelf. Een lekker dagje naar de kapper. Alleen naar de bioscoop. Zelf de film kiezen en niet je popcorn te hoeven delen.
Dat was voor mij verleden jaar de echte eyeopener. Dat ik alleen in Italië zat en zonder enkel verantwoordelijkheidsgevoel of schuldgevoel 3 uur op een terras een boek heb gelezen en een fles wijn op heb gedronken. Ik heb mij nog nooit zo vrij gevoeld.
En voor iedereen is dat wat anders, vind wat jouw weer oplaad. En doe het gewoon.

Want dan voel je je weer beter en dan kun je veel beter (en in mijn mening, met meer geduld en liefde) er zijn voor de mensen die je nodig hebben. Van twee nachtjes dat je kinderen ergens anders zijn gaan ze echt niet dood. Van twee keer snack achter elkaar ook niet.:)

Maar vind vooral iets voor jezelf. Niet het weekendje weg met vriendinnen, niet samen hardlopen. Daar doel ik niet op. Echt iets alleen. Want als je niet alleen kan zijn, durft te zijn, wie ben je dan voor jezelf? In een groep of met iemand samen pas je je toch snel aan. Wat wil zij, dan loop ik even mee. NEE.
Stel jezelf de vraag: Wat laad mij op? 

En als andere zeggen; goh ga je "alweer" alleen, wat zou je man wel niet denken. Of je kinderen die hebben je toch nodig?! Dan mag jij zeggen;
Ja heerlijk he, even er tussen uit, want ik ben niet alleen vrouw van, moeder, vriendin, collega. Ik ben op date met mijzelf want als ik niet van mij houd wie kan dat dan wel!
En hopelijk krijg je ook te horen; Wat een goed idee, dat doe ik ook eigenlijk te weinig. De mensen die dat antwoord geven zijn diegene waar je energie van krijgt en die wil je om je heen.
Beter 1 vogel in de hand dan 10 in de lucht, beter een goede buur dan een verre vriend, een gebeten paard niet in de bek kijken...

En nee je hoeft je niet altijd zo te voelen, dat is wat mij betreft onmogelijk, maar als je het gevoel heb geleefd te worden, dan wordt het tijd om jezelf op date te nemen.
Nu heb ik misschien makkelijk praten. Ik ging altijd al alleen uit en dan kwam ik altijd wel iemand tegen die ik kon. Ik praat heel makkelijk met andere. Dus echt alleen voel ik mij nooit. Maar als je introvert bent dan is het misschien wat lastiger.

Waar ik ook energie van krijg is de spiegel.
Ik voel mij zoveel beter als ik even een make-up je op doe, even 10 minuten aan mijzelf besteed. Dagen dat ik uit bed stap en zo iets heb van, ach geen afspraken vandaag dus voor wie doe ik het? Nou voor jezelf muts! En dan heb ik een blushje en een mascara en mijn wenkies zijn in gareel en dan loop ik langs een spiegel en dan denk ik toch elke keer weer, hot mamma!! Dit moet ik eigenlijk altijd doen. Gek om te horen van een visagist.... misschien wel. Maar dit ben ik nu eenmaal.

En dat deel ik ook in mijn cursus, het hoeft niet altijd, het hoeft niet in een dikke laag. Samen zoeken we uit waar jij je mooi bij voelt!

Conclusie: Als jij je goed voelt, kun je andere ook beter laten voelen!

Nou ik hoop dat ik je een beetje aan het denken heb gezet.
Graag help ik je in de wondere wereld van Make-up en wellicht kunnen we ondertussen dan even brainstormen over wat jouw oplaad. Soms is een luistert oor, of een ander perspectief net even wat je nodig heb. #demakeupcoach

Liefs Cynthia



Heel persoonlijk
Ik heb hieronder nog een persoonlijk stukje tekst geschreven. Door de zwangerschap heb ik een zware postnatale depressie gekregen. En vanmorgen had ik het er nog over met iemand die hersteld van een burn-out, dat goede 'professionele' hulp zo lastig te vinden is. Ervaringsdeskundige kunnen zich net even wat beter plaatsen in situaties. Het hebben van prematuren kinderen is een lastig begrip, ook bij andere moeders (die wel de baby snel mee naar huis mochten nemen). Ze zijn nu toch thuis, ze zijn toch gezond, dan gaat het toch ook goed met jou...
Nou dat inspireerde mij deze tekst te maken.

De Zee
Ik hou mijn hoofd boven water, het kost alle energie om te blijven trappelen. Mijn benen zijn gevoelloos mijn armen stijf. Het kleine beetje zuurstof dat ik naar binnen krijgt doet zeer, het gewicht van het water druk op mijn borst. Het druk mijn longen ineen en wil mij naar de bodem trekken. Ik ben zo moe, het liefst laat ik los, dan hoef  ik niet meer te vechten, dan hoef ik niets meer te voelen. Maar op het moment dat ik weer een golf water binnen krijg kick het overlevingsmechanisme weer aan en begin ik weer te trappelen.
Ik kijk opzij en zie de reden van de golf met water. Mijn steun, mijn betere helft houd het ook niet meer. Gevangen in het water, met een blokbeton aan zijn voeten die hem naar beneden trekt. Ik strek mijn arm en probeer hem boven water te houden. Ik laat hem even op mij leunen zodat hij wat meer lucht krijgt.
En zo vechten we samen. Om de beurt zijn we sterk. Om de beurt leunen we op elkaar. Om de beurt roepen we om hulp, maar het is alsof we in het water gillen. We verdrinken in onbegrip, verdriet, eenzaamheid, pijn, woede, onmacht... de emoties slepen ons naar beneden.
Zo nu en dan komt er een boot die een levenslijn gooien, hoop noemen ze het, maar elke keer als we het bijna vasthebben trekken ze het weg. De ukkies zijn zo klein en ziek die hebben nu hun aandacht nodig...

Als de vechtlust bijna op is gooien ze de kinderen het water in. Ze hebben kleine zwembandjes waardoor ze wel blijven drijven. Maar dan gaan ze huilen; honger, dorst, verdrietig. Ze willen eten en geknuffeld worden.
Terwijl we ons zelf met al onze kracht nog proberen boven te houden zorgen we voor de Ukkies, want ze zijn onze verantwoordelijkheid. We zijn zo moe, zo uitgeput dat we zelfs soms elkaar moeten loslaten.

"Wat zien de jongens er goed uit. Jullie zorgen heel goed voor ze! Wat fijn om te zien dat deze zware periode voorbij is"

Ik gil uit alle macht dat het niet gaat. Het is niet over! Ik kan niet meer! Help mij!!!
Maar er luistert niemand.
En dus laat ik los, ik kan niet meer. Ik geef mijn laatste kracht aan de man die altijd met mij meevecht zodat hij nog even door kan. De emoties zijn te veel. Ik kan niet meer. Langzaam laat ik alles binnen. De pijn op mijn borst wordt eerst erger maar daarna zakt het weg. Ik voel voor het eerst rust, hoewel er nog steeds een stemmetje mij roept. Hij heeft je nodig...

En plots voel ik wat onder mijn voeten.... een vloer van doorzettingsvermogen. Ik was hem even kwijt, maar ik voel hem weer. Hoewel hij nog diep onder water ligt kan ik even twee tellen mijzelf herpakken en dan zet ik mij af en kom ik weer boven water. Ik kan weer even door vechten. Door trappelen.
"jij kan dit, jij geeft niet op.  Niemand zal je helpen, want je moet het zelf doen!" Door steeds even een 'rust' te nemen, lijkt de vloer steeds hoger te komen, of is het water dat langzaam lager wordt. Hoe dan ook. Ik sta, nog tot mijn borst onder water, maar ik kan weer ademen. Op mijn doorzeteiland is ruimte en ik zie hem staan, zijn haren zijn al bijna droog. Natuurlijk gaan we zo nu en dan kopje onder maar ligt er een zandbank voor ons klaar. Een grote golf probeert ons van het zand te slaan. Maar we klimmen weer op. Na jaren zwemmen vinden we vast land. Een strand waar het water op de achtergrond is. We drogen ons in de zon..

Oktober 2017 zittend in het zand zie ik twee jongens door het water rennen. Ze springen over de golfjes zo goed ze kunnen. En dan rennen ze op ons af en krijgen we natte knuffels. Waarna ze weer terug naar het water rennen en verder spelen.
Hoe kunnen ze zo gek zijn op de het water terwijl het ons zolang heeft overspoeld.
Wat hebben we gevochten! Wat zijn we sterk. Wat wens ik dit niemand toe!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten